مادر می شوی
در اندوهی بزرگ
و گیسو بران فرشته ها را
به یاد تاریخ می آوری.

تو سپید می شوی
در سیاهی روزگار
برای منی که شاعر شدنم
از بی وزنی آدمیانی است
که شعر نمی خوانند،
آنان که نمی دانند
تو پرواز خواهی شد
از سنگ گور مادرت
که روزی بال هایش را شکستتد
و آسمانش را
ممنوع کردند…

 

حلیه بسته ای به شعر
خون مرا
و دستان سرخت
هزار شب را
به داستانم
گره می زند،
مرا به سرزمین شعرهای تازه تر ببر

مریم پور صفری