*خواهم سوخت*
از قصه ی دلگیر خود طومار خواهم ساخت
از عشق خود افسانه ای تبدار خواهم ساخت
با اشتیاق دیدن چشم فریبایش _
در قاب چشمم لحظه دیدار خواهم ساخت
من خاطراتش را که سرشار از غم و دردند
در گوشه ی دنج دلم انبار خواهم ساخت
…
سدّ جدایی را به عشق او شکستم، بعد –
با او جدا از دیگران دیوار خواهم ساخت
من سرنوشتم را به گیسویش گره کردم –
با هر گره در دااارِ قلبم، داااار خواهم ساخت
شستم تمام کوچه را با اشک چشمانم
راه رسیدن را به او هموار خواهم ساخت
داروی دردم هست یک لبخند از سویش
باشد به جز این، با تنِ بیمار خواهم ساخت
می بوسم آن معشوقه را تا جان بگیرد شعر
این صحنه را در خاطرم تکرار خواهم ساخت
.
.
.
باور نکرد این را که بی او زود می میرم…
در حسرتش یک بار نه، صد بار خواهم سوخت
ملیحه خدامی «تنها»
